دلم گرفته ز زهری که از خودم باشد
جفای نفس نگر آتشی چو دم باشد
اسیر خویش چو گشتم مرا خلاصی نیست
نود قدم چو روم سوی یار یار در صدم باشد
هزار توبه شکستم ولی امید من جاری است
چو خوب می نگرم عکس من بدم باشد
نگار گشته ز من ناامید و من خسته
حشم چو رود غصه چون خدم باشد
عطش فزون شده از جام خالی می
دلم گرفته ز زهری که از خودم باشد
جانا سخن از زبان ما میگویی
دلم.گرفته ز زهری که از خودم باشد