عهد من

مهر است ماه مه من کرامتش 

عشق است آسمان دلم چون شهامتش 

درویش روزگار گدایی کند چو روز و شب 

با اقتدار سلطنتم بین صلابتش 

این شوکت خدایی من از برای یار 

او دلکش است داده مرا استقامتش 

عهدی ببندم و ثبتش کنم به روزگار 

با او قیام کرده چو قامت به قامتش 

این عهد من همه زندگی بود 

از ماه مهر رسد مهر او کرامتش 

دلم گرفته

دلم گرفته ز زهری که از خودم باشد 

جفای نفس نگر آتشی چو دم باشد 

اسیر خویش چو گشتم مرا خلاصی نیست 

نود قدم چو روم سوی یار یار در صدم باشد 

هزار توبه شکستم ولی امید من جاری است 

چو خوب می نگرم عکس من بدم باشد 

نگار گشته ز من ناامید و من خسته 

حشم چو رود غصه چون خدم باشد 

عطش فزون شده از جام خالی می 

دلم گرفته ز زهری که از خودم باشد 

مستم کن

الا یا ایهاالساقی چو مستم مست مستم کن 

دلم را از جفا پر کن به مسجد سرپرستم کن 

دمی با سرخوشان باشم دمی با دلکشان گردم 

مرا حیران تر از هردم به زاری هرچه پستم کن 

ز هر سو دشمنان خنجر زهرجا دوستان دشنه 

چو مرگم در رسد یارم بکش دستی و هستم کن 

بده جام مرا اکنون که لب خشکیده گردیده 

ولی زنجیر عشقت را به گردن ، پا و دستم کن 

دلم لبریز از خون شد ز هجران اشک می بارد 

چو هشیاری شود حاصل ز اشک و خون چو مستم کن